Elektronik atıkların döngüsel ekonomideki yeri çok önemlidir. Elektronik atıklar statik bir sistemin parçası olarak görülemez. Elektronik atıklar ve elektronik atık politikalar sadece geri dönüşüm ve toplama aşamalarında yapılacak yapısal iyileştirmeleri desteklemekle kalmamalı, aynı zamanda döngüsel ekonomiyi de desteklemeli, kullanım ömrü dolan elektronik atıkların tekrar kullanım, yenileme ve tekrar üretim aşamalarında da ağırlığını hissettirmelidir. Elektronik atıklarla ilgili kanuni ve mevzuatsal düzenlemeler henüz  üretim aşamasında daha  iyi ürün tasarımını da teşvik edici boyutta olmalıdır. Ancak böyle hazırlanan bir düzenleme ile daha uzun süre kullanılabilen, daha az eforla geri dönüştürülebilen ve daha tamir edilebilir ürünler üretmek mümkün olabilir.

Buna ek olarak, politikalar kaynakların daha verimli kullanımı ve değerli metallerin geri dönüşümünü de ön plana almalıdır. Çoğunlukla yürürlükteki mevzuat ve politikalar 1990’ların akademik makalelerinde görebileceğimiz “ arttırılmış üretici sorumluluğu” başlığını esas almaktadır. Bu genellikle bir ürünün hayat döngüsünde ( ürünün hayatının sona ermesi de dahil) üreticinin sorumluluk üstlenmesi gerektiğini belirtmektedir. Genişletilmiş üretici sorumluluğunun ( EPR) 3 ana amacı vardır:

EPR ve Döngüsel Ekonomi

Genişletilmiş üretici sorumluluğunun ( EPR) arkasındaki ana prensip üreticilerin ürettikleri elektronik eşyaların kullanımı ve bertarafı noktasında üreticilerin çevresel etkilerden ana sorumlu olması ve dizayn aşamasında inisiyatif alıp tasarımı bu kurallara göre tüketicilerin beğenisine sunmalarıdır. Genişletilmiş üretici sorumluluğu bir çok çeşitli mevzuat ve politika ile belirlenmektedir. ERP prensiplerinde üretici sorumluluğu bireysel olarak kurumların adına işletilebileceği gibi ( üreticiler kendi ürünlerinden sorumlu olurlar ) kolektif olarak üreticilerin aynı kategoride üretim yaptıkları başka üreticiler ile birlikte sorumluluklarını ortaklaşa kurdukları kuruluşlar vasıtası ile kullanım ömrü bitmiş ürünlerin atık yönetimini ( geri dönüşüm, toplama,  eğitim dahil) gerçekleştirmeleri ile de mümkün olabilir.

Elektronik Atıkların Döngüsel Ekonomideki Yeri

Üreticilerin kendi başlarına toplama hedeflerini tutturmaya çalıştıkları kişisel üretici sorumluluğunda ( IRP ) üreticiler, tasarım geliştirme konusunda daha istekli olabilirler, çünkü geliştirilen tasarım onlara özgü olacaktır. Ancak bu sistemin karmaşık olması, politika ve mevzuatlar tarafındaki uygulanabilirliğinden ve kolektif iş birliğinden dolayı ERP ‘nin gerisinde kalmıştır. Ancak her iki uygulamayı da bir yana koyarsak, gelişmekte olan ülkelerdeki elektronik atıklar konusundaki en büyük problemlerden ikisi, toplama sistemlerindeki yetersizlik ve uluslararası standartlara uygun olmayan elektronik atık geri dönüşüm tesisleri olarak sıralanabilir. Bu sorun geri dönüşüm tesislerinin devlet tarafındaın daha sık denetime tabi tutulması veya pazarda toplama noktasındaki gayretlerinin teşvik edilmesi üzerine kurulmuş bir mekanizma ile çözülebilir.

İlgili yazılar: Elektronik Atık ve Şehir Madenciliği

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir